Overweging ds Trijnie Bouw

gehouden in de viering t.g.v. de hereniging tot Protestantse Gemeente Zaltbommel

op zondag 2 juni 2019 , bijeen in de Sint Maartenskerk.

 

Of het er net als in ons Liedboek meer dan 1000 waren

is zeer de vraag

maar dát er gezongen werd is wel duidelijk.

Daar in  de stad Kolosse, in die hele vroege kerk.

Kerk aan de basis, dus

waarschijnlijk wat groepen mensen die thuis bij elkaar kwamen.

Maar gezongen werd er in de samenkomsten!

Psalmen, de eerste christelijke lofzangen

en andere liederen, zo lezen wij in de brief

aan de christenen in Kolosse,

zonder dat wij nog precies het onderscheid

kunnen achterhalen.

 

Het klinkt mij best idyllisch in de oren

wat de brief ons voorschotelt:

mensen die in harmonie bij elkaar komen

omdat ze allemaal iets met die Jezus hebben

en daar fijn samen over zingen.

 

Maar wie hier al wat langer hier mee loopt

weet dat het romantisch idealiseren van vroeger

wellicht in de samenleving wordt getolereerd

maar niet in de kerk.

 

Als je als gemeente in die dagen van niemand minder

dan de apostel Paulus een brief kreeg, nou dan wist je het wel.

Het begint goed.

Gefeliciteerd, zegt Paulus,  jullie zijn door God geliefd,

door God uitgekozen en bij elkaar gebracht,

Christus zelf leeft in en bij jullie!

Leef er dan ook naar, klinkt het er ferm achteraan!

Bekleed je met goedheid, zachtmoedigheid, geduld,

verdraag en vergeef elkaar.

Je weet dus : er was strijd,

misschien al wel over de liederen.

 

Niet zo gek. De gemeente toen was al zeer divers,

Joden en Grieken, slaven en vrijen en noem maar op.

En diverse mensen houden nou eenmaal van diverse liederen.

Veel mensen gaven liederen op voor deze dienst.

Wat opviel? Bijna geen één lied werd meerdere keren genoemd!

Nu komt dat natuurlijk ook omdat de schatkist van het lied

na 2000 jaar iets meer gevuld is dan na 20 jaar,

de tijd van de kerk in Kolosse, maar toch.

 

Zo gek is dat niet

want het lied brengt ons in de wondere wereld

van de schoonheid

van de smaak en van het gevoel.

En juist in die wereld kunnen de wegen zo uiteen gaan.

Waar de één tranen van in zijn ogen krijgt van ontroering,

krijgt de ander kromme tenen van afkeer;

voor de één vertelt de klassieke Psalm haar geloofsverhaal,

voor de ander klinkt dat als een ver van je bed show.

Voor de één zingen we te snel en voor de ander weer te langzaam.

Ja, diee hele vroege opdracht

om sámen

met heel je hart

psalmen, hymnen en andere liederen te zingen

is dus minder eenvoudig dan het kan lijken.

 

Waarom zouden we het dan toch willen?

Waarom blijven wij het dan toch stug volhouden?

Omdat als dé motivatie voor de zingende gemeente

dit wordt genoemd:

dankbaarheid!

 

Voor veel mensen is een gevoel van dankbaarheid

vandaag misschien logisch, maar dat is niet wat Paulus bedoelt.

Dat we ons allemaal dankbaar moeten vóelen,

alsof dat in ons leven zou kúnnen.

 

 

 

 

Nee, dankbaarheid is een hóuding.

Wat er ook gebeurt

hoe zuur het leven soms ook is -

dankbaarheid is daar waar je beseft

dat het leven je gegeven is

dat we aan elkaar gegeven zijn

en dat

-zo zeggen we in geloof-

God de gever van al dat goede is.

 

Die dankbaarheid maakt

dat je gaat zingen

dat je blijft zingen

wat er ook gebeurt.

 

Binnen én buiten de kerk.

Van stadion tot festival

van concertzaal tot Kuip.

Juist in deze brief wordt duidelijk

dat de Geest van God

in héel de schepping werkt

in alle mensen

 

gefeliciteerd!

het is één adem

die ons leven geeft

elkaar zijn wij gegeven

tot kleur

en samenklank

 

Welke muzieksmaak je ook hebt

welke emoties liederen bij je losmaken

welke klank jouw stem ook heeft

welke klankkleur jouw voorkeur wegdraagt

we blijven het doen : samen zingen!

 

Idyllisch? Nou nee..

Hemels? 

Ja..  en Amen!