Overweging ds Trijnie Bouw
gehouden in de viering t.g.v. de hereniging tot Protestantse Gemeente Zaltbommel
op zondag 2 juni 2019 , bijeen in de Sint Maartenskerk.
Of het er net als in ons Liedboek meer dan 1000 waren
is zeer de vraag
maar dát er gezongen werd is wel duidelijk.
Daar in de stad Kolosse, in die hele vroege kerk.
Kerk aan de basis, dus
waarschijnlijk wat groepen mensen die thuis bij elkaar kwamen.
Maar gezongen werd er in de samenkomsten!
Psalmen, de eerste christelijke lofzangen
en andere liederen, zo lezen wij in de brief
aan de christenen in Kolosse,
zonder dat wij nog precies het onderscheid
kunnen achterhalen.
Het klinkt mij best idyllisch in de oren
wat de brief ons voorschotelt:
mensen die in harmonie bij elkaar komen
omdat ze allemaal iets met die Jezus hebben
en daar fijn samen over zingen.
Maar wie hier al wat langer hier mee loopt
weet dat het romantisch idealiseren van vroeger
wellicht in de samenleving wordt getolereerd
maar niet in de kerk.
Als je als gemeente in die dagen van niemand minder
dan de apostel Paulus een brief kreeg, nou dan wist je het wel.
Het begint goed.
Gefeliciteerd, zegt Paulus, jullie zijn door God geliefd,
door God uitgekozen en bij elkaar gebracht,
Christus zelf leeft in en bij jullie!
Leef er dan ook naar, klinkt het er ferm achteraan!
Bekleed je met goedheid, zachtmoedigheid, geduld,
verdraag en vergeef elkaar.
Je weet dus : er was strijd,
misschien al wel over de liederen.
Niet zo gek. De gemeente toen was al zeer divers,
Joden en Grieken, slaven en vrijen en noem maar op.
En diverse mensen houden nou eenmaal van diverse liederen.
Veel mensen gaven liederen op voor deze dienst.
Wat opviel? Bijna geen één lied werd meerdere keren genoemd!
Nu komt dat natuurlijk ook omdat de schatkist van het lied
na 2000 jaar iets meer gevuld is dan na 20 jaar,
de tijd van de kerk in Kolosse, maar toch.
Zo gek is dat niet
want het lied brengt ons in de wondere wereld
van de schoonheid
van de smaak en van het gevoel.
En juist in die wereld kunnen de wegen zo uiteen gaan.
Waar de één tranen van in zijn ogen krijgt van ontroering,
krijgt de ander kromme tenen van afkeer;
voor de één vertelt de klassieke Psalm haar geloofsverhaal,
voor de ander klinkt dat als een ver van je bed show.
Voor de één zingen we te snel en voor de ander weer te langzaam.
Ja, diee hele vroege opdracht
om sámen
met heel je hart
psalmen, hymnen en andere liederen te zingen
is dus minder eenvoudig dan het kan lijken.
Waarom zouden we het dan toch willen?
Waarom blijven wij het dan toch stug volhouden?
Omdat als dé motivatie voor de zingende gemeente
dit wordt genoemd:
dankbaarheid!
Voor veel mensen is een gevoel van dankbaarheid
vandaag misschien logisch, maar dat is niet wat Paulus bedoelt.
Dat we ons allemaal dankbaar moeten vóelen,
alsof dat in ons leven zou kúnnen.
Nee, dankbaarheid is een hóuding.
Wat er ook gebeurt
hoe zuur het leven soms ook is -
dankbaarheid is daar waar je beseft
dat het leven je gegeven is
dat we aan elkaar gegeven zijn
en dat
-zo zeggen we in geloof-
God de gever van al dat goede is.
Die dankbaarheid maakt
dat je gaat zingen
dat je blijft zingen
wat er ook gebeurt.
Binnen én buiten de kerk.
Van stadion tot festival
van concertzaal tot Kuip.
Juist in deze brief wordt duidelijk
dat de Geest van God
in héel de schepping werkt
in alle mensen
gefeliciteerd!
het is één adem
die ons leven geeft
elkaar zijn wij gegeven
tot kleur
en samenklank
Welke muzieksmaak je ook hebt
welke emoties liederen bij je losmaken
welke klank jouw stem ook heeft
welke klankkleur jouw voorkeur wegdraagt
we blijven het doen : samen zingen!
Idyllisch? Nou nee..
Hemels?
Ja.. en Amen!